Verslag 7: Back to Bangkok plus Cambodia

(01-07-2014) Na afscheid genomen te hebben van mijn nieuwe vrienden vertrok ik naar Chiang Mai, om vanuit daar een vlucht te pakken naar Bangkok. Eenmaal bij het busstation aangekomen zeiden de medewerkers van GreenBus dat mijn VIP-bus een ongeluk gehad had. Daarom werd mijn ticket gedowngrade en kreeg ik het verschil in prijs terug in Baht. Die pech heb ik weer. Drie uur lang langs een stinkende Thai terwijl hij best op die twee lege plekken achter in de bus kon gaan zitten! Affain, terug in Chiang Mai ging ik weer loyaal naar het SDT hostel. Helaas had ik dit keer niet het geluk van een gratis kamer upgrade. Dubbel pech dus op deze eerste dag van de nieuwe maand. In de avond werd er natuurlijk nog wat WK voetbal gekeken. Dus na laat naar bed gaan werd er uitgeslapen. In de avond even een paar afleveringen The Borgias gekeken. Alleen lag ik dit keer niet alleen op de A kamer. Er was ook nog een (IRRITANTE) Chinese vrouw van pak en beet 40/50 jaar oud. Vanaf 22.00 begon ze met haar tas en spullen te rommelen en dit stopte niet voor 00.30. Toen ging ze op bed liggen, zonder het licht uit te doen. Mijn afleveringen waren om 00.00 al afgelopen en ik probeerde dus al te slapen. Kon ik mijn muskietennetje weer uit stuntelen om het licht uit te doen. De volgende dag werd ik om 06.30 wakker van weer gerommel. Dezelfde vrouw was alweer vol op met haar spullen in de weer. Dit keer duurde het 2 uur voordat ze eindelijk optiefde. Jezus, Wat een k*twijf zeg! Wat kunnen mensen toch asociaal egoistisch zijn. Deze dag had ik tijd om een keer een dierentuin te bezoeken. De entreeprijs van de Chiang Mai Zoo was 150 baht, maar als je ook het aquarium wou bezoeken dan zou het 520 baht zijn. Voor de pandaberen was het nog eens 100 baht extra. Al met al heb ik dus aan entrée geld zo’n 620 baht betaald. Ongeveer 14,- euro…. Wederom hard opgelicht dus. Goed, na me hier een dag prima vermaakt te hebben moest ik ‘s avonds weer naar het vliegveld. Om 22.00 zou mijn 1050Baht vlucht terug naar Bangkok vertrekken. Om 23.15 landde het vliegtuig en om 00.15 arriveerde ik eindelijk in mijn hostel, Back Home Backpackers. Dit hostel ligt op een steenworp afstand van het backpackers epicentrum. Voor diegene die zich afvragen waarom ik weer helemaal terug naar Bangkok ga, dat is omdat deze dag François gearriveerd is. (Een vriend die ik al 18 jaar ken uit Limburg) Hij komt mij voor de komende 4 weken vergezellen.
De volgende dag ‘s avonds zouden we meeten bij zijn hotel. Samen zijn we een paar avonden op stap geweest. Ook werd er naar Nederland-Costa Rica gekeken. De dag erna zouden we richting Cambodja vertrekken omdat mijn Thaise visum bijna verlopen is. Lasse van het hostel had ons aangeraden om rond 6 uur te vertrekken richting de bushalte, om met een lokale bus richting de grensovergang te gaan. Kwam dat even goed uit! Om 06.00 waren we namelijk net terug van stappen en de wedstrijd kijken, die begon hier pas om 03.00. Gelukkig hadden we hier al op geanticipeerd en onze spullen stonden al klaar om te pakken. In ons “tenue de zuip” gingen we zonder te douchen(of slapen) gelijk verder. Nog zo zat als twee apen liepen we met onze backpack door de stad. Wat leidde tot gelach van locals die naar hun werk gingen. Eenmaal aangekomen bij de bushalte moesten we nog 30min wachten tot onze bus zou vertrekken. Gelukkig was er een 7eleven in de buurt en werden er twee pikante kipburgers gehaald als ontbijt. Eenmaal in de minivan werden we door de kut chauffeur op twee plekken gezet met onze backpacks op schoot. Met nog zeker 5 vd 10 plekken vrij was dit niet erg logisch in onze ogen. Tijdens de rit stopten we een paar keer om mensen in en uit te laten stappen. Voor een half uurtje zat het busje vol. Hierna mochten we eindelijk onze backpacks op een andere stoel leggen. Omdat we nog geen slaapuren gemaakt hadden deden we toen eindelijk onze oogjes ff dicht. Toen ik weer wakker werd waren we ongeveer al bij de grens. Dit was een klein dorpje met allemaal shopjes. We werden de bus uit gegooid en we hadden geen idée waar we naar toe moesten. De buschauffeur was niet erg behulpzaam en de brandende zon was ook niet echt een pretje met de kater die we hadden. Strompelend met onze zware rugzakken gingen we maar een kant op die ons de juiste leek. We kwamen immers van de ene kant dus we zouden dan de andere kant wel op moeten lopen. Na een paar honderd meter gaven we de moet op en vroegen we waar we heen moesten. En natuurlijk was dat zo ongeveer dezelfde paar honderd meter weer terug en dan naar rechts. Toen we nog wat verder rondgedwaald hadden werden we aangesproken op een op het oog aardige Thai. Maar zoals wij weten, een Thai spreekt je nooit aan tenzij hij/zij je iets wilt verkopen. Maar goed, hij wees ons tenminste de juiste weg. Hij liep mee tot een klein gebouwtje en ja hoor. Het was een soort reisbureau waar we voor 1300 baht een visum konden kopen. Omgerekend is dit iets meer dan 40 US dollar. Gelukkig hadden we ons verdiept in visumprijzen en we wisten dat een visum bij de grens 20 US dollar zou kosten en dat er bij de grens mensen visums aanbieden voor meer geld. Na lang twijfelen zagen we een paar blanken lopen. Deze vertelden ons dat we gewoon door moesten lopen en de grens over. Na de Thaise grenscontrole zouden we dan een Cambodjaans visum kunnen kopen voor 20 US dollar. Opgelucht (en bijna weer opgelicht) liepen we door naar de grens controle. Na hier een uur in de rij gestaan te hebben konden we eindelijk door. We waren Thailand uit en tijdelijk in niemandsland. Eenmaal aangekomen bij de Cambodjaanse Immigratie moesten we een formulier invullen en een pasfoto geven. Toen ik mijn dingen wou inleveren bij de 5 medewerkers die onderuitgezakt in een stoel lagen, zeiden ze: “23 US dollar”. Boven het hokje hong duidelijk met grote letters : 20 US DOLLAR, visa on arrival. Mijn reizen en research heeft mij geleerd dat ze hier dus 3 US dollar in eigen zak willen steken zodat ze je gelijk helpen. Weer oplichting dus. Ik weigerde vriendelijk met een glimlach en wees naar het bordje : “No, not 23 but 20 US Dollar, and nothing more.” Wat dachten ze wel niet. Als een stel luie flikkers liggen ze daar uit hun neus te vreten en dan ook nog arme studenten geld afhandig proberen te maken? Dan kennen ze mij nog niet. Als reactie zei de toen wat norse medewerker : “then wait there”. Hij gaf mij mijn formuliertje weer terug en ik moest wachten. Na een kleine 5 minuten (er was anders toch niemand die ze konden helpen) werd ik weer geroepen en kreeg ik mijn Cambodjaanse visum voor 20 US dollar. Ook François betaalde 20 en we konden verder naar het volgende gebouwtje. Hier kregen we een stempel. We waren toen officieel in Cambodja.