Verslag 10: Laos

Na een paar dagen in Bangkok te zijn geweest, zijn we met de nachttrein door gegaan naar Laos. Op deze manier zouden we niet met ons Thais visum in de problemen komen dat verliep op de 24e, de dag dat we de grens overstaken. Eenmaal Thailand uitgecheckt werden we in een kort treintje gezet naar het Laos immigratiekantoor. Hier werden we wederom opgelicht met ons visum. We moesten $35 betalen, maar aangezien we in Cambodja bijna al onze dollars gespendeerd hadden aan buckets (ja, ook al ze waren maar $4) moesten we met Thai Baht betalen. Dit werd natuurlijk in hun voordeel omhoog afgerond. Het werd 1500 baht ($47). Goed, we hadden geen zin om te onderhandelen want we moesten door naar Vang Vieng. De hoofdstad Vientianne zouden we over slaan op advies van mijn vertrouwde reisbureau in Bangkok. François moest namelijk de 28e alweer terug naar Bangkok vliegen, omdat hij de 29e terug naar huis zou vliegen. Een busje bracht ons naar Vientianne en na hier een paar uur gewacht te hebben namen we de minivan naar Vang Vieng. Dit bleek een mooi dorpje met berg achtig landschap op de achtergrond. Waar het dorpje eigenlijk om bekend staat is het Tuben of Tubing. Met een grote (vrachtwagen) binnenband (tube) over de rivier en bij de verschillende rivier barretjes zo veel mogelijk zuipen. Helaas hebben wij dit niet gedaan, omdat ik bang was dat de wondjes aan mijn tenen (van de flippers van duiken) zouden gaan ontsteken, of erger, dat er een parasiet zich naar binnen zou werken. In mijn vorige verslag was ik het schijnbaar vergeten te vertellen, maar vanaf de eerste duik hebben mijn flippers mijn tenen en voeten lelijk beschadigd. Bij elke duik werd het erger en pas bij de laatste duik kwam de mooipratende duitser stephan op het idee om sokken aan te doen. Dit werkte gelukkig, het was bij de laatste duik niet erger geworden. Maar het was al te laat. Op 8 van de 10 tenen had ik in totaal 10 wondjes. Dus geen Tubing voor ons. Wel hadden we scooters gehuurd en zijn we naar de blue lagoon gereden. De scooters die net terug gebracht waren zaten helemaal onder de modder. Raar, want er waren overal gewoon verharde wegen, dachten we. De blue lagoon, de naam belooft veel goeds alleen het viel jammer genoeg een beetje tegen. De reis ernaartoe en terug daarentegen was adembenemend mooi. De weg bestond uit zand, keien, kiezels en stenen en zat vol kuilen, bulten en plassen. Daaromheen lagen rijstvelden en op de achtergrond waren de mooie bergen te zien. Her en der liepen koeien en ander rund over de weg. Na 7km kwamen we aan bij de blue lagoon. Dit was een blauw groen achtig riviertje met een grote boom erover. Vanuit de boom kon je van een paar meter in het riviertje springen. Het zag er mooi uit, maar de naam “blue lagoon” niet waardig. Verder was hier nog een grot. Na een behoorlijke bergklim kwamen we uit bij de grot. Compleet uigerust met hoofdlampjes gingen we naar binnen. De grot was erg groot en hoe dieper je ging, hoe donkerder het werd. Paden of wegen waren niet aanwezig, dus we moesten ons zelf een weg vinden over gladde rotsen en stenen. Met soms diepe afgronden. In het gedeelte waar nog licht was hadden ze een liggende Buddha geplaatst. Deze cave maakte de teleustelling van de blue lagoon weer goed. Op de terugweg maakten we nog even een leuk omweggetje. We redden door een mini dorpje met houten huisjes. Nog steeds geen verharde wegen. Op een plek lag zoveel blub, dat toen ik er doorheen reed en me voet op de grond wou zetten, ik me slipper verloor. Kutzooi dacht ik. Dus ik stop, kijk om. In een omtrek van 3meter van mijn slipper was het alleen maar blub. François was al een stukje doorgereden, de hoek om, uit zicht. Dus ik moest zelf met me wondjes door de blub heen. Het was een pad omringd door houten hekken van de houten huisjes. Aan de ene kant waren een stuk of 8 kinderen aan het spelen, die op dat moment natuurlijk alle aandacht op mij hadden gericht. KUTzooi, dacht ik weer, dat heb ik weer! Goed, ik bedacht wonderbaarlijk genoeg een plan. Een lange stok moest mijn redding zijn. Gelukkig zag ik er eentje liggen en die lag maar in ogenschijnlijk minder blubbige blub. Mijn ogen hadden gelijk en ik zakte met me andere slipper maar tot de rand in de blub. Met de stok eenmaal in mijn bezit ben ik gaan hengelen naar mijn slipper. Dit viel nog niet mee, aangezien mijn slipper best vast in de blub zat. Mijn toeschouwers kwamen niet meer bij van het lachen en uiteindelijk lukte het me om mijn slipper te bevrijdden. Blij dat mijn plannetje gelukt was, reed ik langzaam verder. Om de hoek stond François alweer stil te wachten op mij. Maar tussen ons in liep een beekje van 2/3 meter breed over de weg. Ik moest dus, of omdraaien, of door het beekje rijden, in de hoop dat ik niet weer vast kwam te zitten. François sprak me met volle moet aan : “gewoon rechtdoor erdoor rijden! Kan niks gebeuren.” Dus ik gaf een bult gas en reed door het beekje heen zonder moeite, maar net op het moment dat ik op het droge was en dacht te stoppen, zakte me scooter met zijn voorwiel tot halverwege in de blub. Fjiew, maar goed dat ik net wou stoppen. We vervolgden de weg nadat ik me scooter uit de blub gehaald had. We reden nu langs houten hekken met dichte begroeiing . Na een paar bochten kwamen we weer blub tegen, geen droge mogelijkheid om ervoorbij te gaan. Ik zei nog: “kom, we draaien wel om, het is mooi geweest”. François wou verder en ging dapper voorop. Na 2 meter kwam hij al vast te zitten. Tot ver over zijn enkels in de blub. Gelukkig stond mijn scooter al op zijn standaard, want ik viel op de grond van het lachen en kwam niet meer bij. Zo kwamen al die scootertjes natuurlijk helemaal onder de modder, arme dingen. Na een paar minuten duwen en trekken was de scooter weer vrij om te rijden. We besloten maar om terug te gaan. Op de terugweg hadden we nog een hapje gegeten bij een mooi restaurantje boven de rivier met mooi uitzicht. Toen we onze scooters inleverden was ik blij dat de mijne niet van ellende uit mekaar gevallen was. Verder zijn we nog 2 keer op stap geweest. Een keer in Room101, een klein clubje. En de dag erna bij de “jungle party”. Helaas was er weinig jungle aan, 15 min rijden en was er bijna niemand. Maar uiteindelijk werd het toch een leuke avond en werden we door 2 Laotiaanse meiden in hun grote pickup terug naar ons hotel gebracht. Zelf kwamen ze uit Vientianne en waren ze ook op “vakantie”. De volgende dag namen we de minivan naar Luang Prabang. De rit zou 6 uur duren maar halverwege kwam ons minivanneke de onverharde berg niet meer op. We moesten met alle 12 uitstappen en de minivan liet zich weer naar beneden rollen. Met een aanloopje haalde deze het en reed een stuk verder omhoog. Dat hele stuk moesten we lopen, maar eenmaal daar aangekomen hadden we een adembenemend uitzicht. Aangekomen in Luang Prabang liepen we met een duitse meid mee, zij was immers al daar geweest en wist wel een hostel. Na 45min met onze backpacks gelopen te hebben gaf ze toe dat ze de weg kwijt was. Iets waar wij na 10 min al achter waren. Uiteindelijk kozen we voor een iets duurder hotel met 3 bedden. Dit beviel natuurlijk uitstekend. ‘s Avonds gingen we laat nog een hapje eten. Voor 10.000 LAK (Laotiaanse Kip) mochten we bij een straattentje ons bord 1x vol scheppen van een buffet. 10.000 Kip is 0,93 euro. We konden ons geluk niet op en schepten gretig ons diepe bordje tot de rand (en veel hoger) vol. Het smaakte prima, al was het niks speciaal. ‘s Avonds gingen we nog een uurtje naar Utopia, een relax bar. Helaas gaan alle kroegen hier om 23.30 dicht, waarna iedereen naar de Bowling Alley gaat. We besloten om naar huis te gaan. De volgende dag had François helaas nogal last van van zijn maag. Dit moest haast wel van het 10.000 Kip eten komen. Die dag gingen we maar naar een fatsoenlijk restaurant. ‘s Avonds gingen we rond 10 naar Utopia en omdat we het toch een keer mee wilden maken (en de twee mooie Engelse meiden die we kenden van de minivan hierheen ons vroegen) naderhand naar de Bowling Alley. Hier konden we voor 20.000 Kip per persoon een ronde bowlen. We besloten dit maar te doen en ik ging naar de bar, waar (qua alcohol) alleen maar grote flessen bier of liter flessen vodka/wisky te verkrijgen waren. Met een fles Lao Vodka, een bucket ijs en een fles pepsi keerde ik terug naar onze baan. Die ronde liet ik even iedereen zien hoe je moet bowlen en ik won met een puntverschil van 8 op de nummer twee en de nummer 3 was niet eens in zicht. Laat besloten we maar om naar huis te gaan, François zou de volgende dag namelijk om 05.45 opgehaald worden door een tuktuk, om naar het vliegveld te gaan. Ergens tussen 02.00 en 03.00 kwamen we thuis en om 05.25 ging de wekker. De spullen had hij al gepakt, dus het was tijd om afscheid te nemen jammer genoeg.
De tijd gaat veel te snel voorbij (behalve als ik op school ben.)
En zo, kwam er helaas een einde, aan vier erg gave, leuke, mooie en zatte weken! Wat hebben we toch gelachen.
François, bedankt dat je er was.

De volgende dag, moest ik weer alleen verder …