Verslag 9: Koh Phangan & Koh Tao

Het heeft even geduurd maar hier is weer een nieuw reisverslag van mij. Dit keer in een iets “ingekorte” variant. Anders moeten jullie elke keer te lang wachten tot ik eindelijk weer een keer synchroom loop met mijn werkelijke verblijfplaats. Weer in Bangkok aangekomen namen we de nachttrein naar Chumphon om vanuit hier de boot naar Koh Phangan te nemen. Op Koh Phangan was het zoals we gewend waren. Elke dag zo goedkoop en zoveel mogelijk buckets naar binnen gieten. Vooral tijdens de wereldberoemde Full Moon Party was het een gekkenhuis. In ons hostel hadden we Alex (een Amerikaan die al 8 maanden les gaf in Krabi, Thailand) ontmoet. Met hem en zijn collega’s hebben we dit waanzinnige strand festival beleefd. Vooraf werd iedereen beschilderd met verf die oplichte in blacklight. Er werd tot in de vroege ochtend uurtjes gefeest. Rond 07.00 lagen er verscheidene mensen te slapen(lees in coma) op het strand, terwijl meer dan de helft nog volop aan het feesten was. Mede dankzij onze nieuwe vrienden was het een erg gezellig en gek feestje. De dagen erop liep het eiland letterlijk leeg. Want de meesten komen alleen naar Koh Phangan voor de full moon party. De dag na de full moon hadden we twee scootertjes gehuurd. Dit waren 125cc scooters. Voor de niet kenners, we hebben er 120km/h op gereden, harder lieten de wegen niet toe op zo’n klein eilandje. Natuurlijk niet continu, maar op een stuk rechte weg waar we het konden proberen. Toen we dat gehaald hadden moesten we het anker uitgooien voor een straathond die ff leuk dacht over te steken. Gelukkig schrok de hond na een keer de claxon te hebben gebruikt en rende deze gauw aan de kant. De laatste dagen hebben we met deze scooters rond gereden op het eiland. Wat soms erg mooi en af en toe erg lomp was. Met al die steile weggetjes met een helling van soms wel 20-30 graden. Je weet maar nooit of de remmen het goed doen, of maar half. Tijdens een van de avonden heb ik op het strand nog vuur gespuwd. Dit was een erg gave ervaring! Toen wij onze 5 verplichte nachten erop hadden zitten konden we eindelijk door naar Koh Tao, waar François graag een aantal keer wou gaan duiken. Met de boot gingen we naar Koh Tao en op de boot werden we al benaderd door meerdere verkopers van duiktrips. Een sprak ons wel aan. Zijn naam was Wat (tempel, waarschijnlijk voor ons om makkelijk te onthouden) en hij boot ons een bungalowtje op het strand aan voor 600 baht per nacht. Ook zou hij onze taxi naar de bungalow betalen. Daarnaast konden hun ook duiktrips aanbieden voor maar 1800baht per duik. We gingen akkoord om een kijkje te nemen. Eenmaal aangekomen konden we eerst navraag doen over het duiken bij Stephan. Een jonge duitser die al 8 jaar op Koh Tao verbleef met zijn duikschooltje. Stephan zou zo autoverkoper kunnen worden, of huizen verkoper ofzo. Ook zou iemand nog wel een zak met stront van hem kopen. Jullie begrijpen me wel, Stephan was een aardige gast die alles vertelt alsof het een sprookje is, een mooiprater. Iemand die praat over goud, maar uiteindelijk blijkt het brons (of papier) te zijn. Na flink wat overleg en onderhandel besloten we allebei ons Padi Open Water Diver certificaat te gaan halen. Hierbij zouden we ook voor de nachten die we verbleven een gratis bungalow aan het strand krijgen. (Met Duits accent) “I’ll have one more bungalow left, jaa. It’s a nice bungalow right at the beach.It is with fan, but that is no problem. Airco rooms start here at 2000 baht, not at the beach but then you have a whole new interieur, jaa. Soo, you want to see the nice bungalow that is right at the beach?” Toen gingen we een kijkje nemen. Eenmaal aangekomen bij de Nice bungalow at the beach: “jaa, the bungalow is just a normal bungalow. A good basic bungalow.” Kijkje in de badkamer : “Ooh, you are lucky, this toilet is a flushing toilet!” Het ging van nice bungalow, naar normal bungalow, naar basic bungalow. Maar goed, we kregen hem gratis als we allebei de padi cursus gingen doen. Toen we dit eenmaal besloten hadden moesten we gelijk aan de slag. Om 16.30 zou de video beginnen, maar toen we besloten hadden dat we het zouden doen was het al 16.25. maar we mochten nog wel ff onze tas weg leggen inde bungalow. Een half uur later kregen we samen met onze andere groepsgenoot, Vladimir (die om 16.25 al zat te wachten), een video te zien over de hoofdstukken uit het boek. De volgende dag moesten we om 08.30 aanwezig zijn voor de volgende video. Om 08.45 arriveerden wij (casual late) en Stephan vertelde ons dat we na de middag pauze lekker in het zwembad konden beginnen. Dit bleek achteraf een ware hel. (Die kut duitser vertelde het weer eens zo mooi, “You will have a nice swim in the pool, jaa, and the next day you will go for your first two dives in the sea.”) We moesten allemaal skills doornemen, zoals masker af en weer op, zonder masker zwemmen, zonder lucht etc. En dat allemaal onder water. Vladimir raakte een paar keer in paniek en schoot naar de oppervalkte. Gelukkig was het zwembad maar 3 meter diep. Maar goed, deze skills zouden we ook op 9meter diepte moeten doen en dan kan het levensbedreigend zijn als je zo ineens omhoog schiet in paniek. Toen we eindelijk klaar waren was ik er dan ook echt al helemaal klaar mee. Ik baalde dat ik zoveel geld had uitgegeven aan zoiets stoms, ipv elke dag lekker te zuipen zoals we gewend waren. Maar eenmaal terug gekomen bij Stephan zei hij dat het zwembad het kutste was. “Jaa, from now on it will only be fun”. De volgende dag kregen we in de ochtend de laatste theorie en een theorie examen. Van de 50 vragen had ik er 1 fout, een vraag die onze duikinstructeur niet (goed) behandeld had. Maar aan de andere kant, hij had het nog nooit meegemaakt dat iemand 0 fout had, best een prima score dus. François had 2 fouten en Vladimir 4. Allemaal prima resultaat behaald dus, in theorie. ‘s Middags gingen we met een pickup naar de andere kant van het mini eiland. Ook nu weer op erg stijle wegen, met soms wel een helling van 45 graden (of meer). Daar gingen we op de boot en toen begon pas het echte duik avontuur. Zelf heb ik een beetje water vrees dus voor mij was het echt even stressen. Ik dacht echt even: Fuck, waar ben ik aan begonnen. Toen ging het gebeuren. Tijdens de eerste duik was het even wennen aan het duiken. Dus hoefden we geen skills te doen. In het begin had ik wat last van mijn oren maar na wat equalizing had ik hier geen last meer van. Toch vond ik het nog erg spannend. Erg raar en bang gevoel had ik, om zo maar 18 meter onder water te zitten. Tijdens de theorie hadden ze ons vertelt wat er allemaal belangerijk was enzo. Ook dat je na een korte ondiepe duik, altijd 3 min op 5m diepte moet aclimatiseren. Dit heeft alles met de druk en je longen te maken. Als je je adem inhoud (wat absoluut niet mag) en dan omhoog gaat, dan zetten je longen uit en kunnen ze te erg oprekken en zelfs klappen. Verhalen die dus niet goed waren voor mijn nerveusiteit. Tijdens de hele eerste duik(AO Leuk, Koh Tao) zat ik niet echt lekker in mijn vel. We haalden een diepte van 8.1 meter en ik was blij toen we eenmaal boven waren. Nog steeds dacht ik, “ik ben blij als het er op zit” en “godverdomme, van dit geld had ik veel buckets kunnen halen!” Zelfs de Hermit Crab die we gezien hadden kon mijn gedachten hier niet mee veranderen. Tijdens de tweede duik(Laem Thian, Koh Tao) haalden we 11,1 meter diepte volgens Christoffer (onze instructeur) zijn duikhorloge. Zelf heb ik 12m waargenomen op mijn dieptemeter. We moesten bij deze duik helaas weer wat skills tentoonstellen. Masker half vol laten lopen, leegmaken. Masker vol laten lopen, leegmaken en nog meer onplezierige dingen.Tegen het einde van deze duik begon ik iets meer te genieten van de duik, de vissen en het coraal. Ook zag ik een behoorlijk grote vis zwemmen, maar ik kon hem later niet identificeren. Toen we eenmaal boven waren dacht ik “Ik ben blij als het morgen voorbij is”. De laatste dag zouden we smiddags om 14.30 de boot pakken terug naar het vaste land. Dus hadden we in de ochtend tijd voor verplichte duik 3&4. Tijdens duik 3 (Hin Wong Pinnacle, Koh Tao) moesten we nog wat skills laten zien. Weer het masker, de BCD (pak waar lucht in zit en de tank op hangt) aan en uit doen, enz. Erg ongemakkelijke skills zijn het. We haalden 18 meter diepte (volgens mij zat ik op 19,5, maar 18 was het officiele maximale voor ons dus als het al dieper was had Christoffer toch 18 gezegd.) en we zagen een Blue Ringed Angel Fish. Een hoop andere vissen zagen we ook en ik voelde me een stuk meer op mijn gemak. Toen we weer boven kwamen hadden we alleen duik 4(White Rock, Koh Tao) nog over. Eenmaal beneden(ongeveer 9m) aangekomen en na een stukje gezwommen te hebben waren we ineens Vladimir kwijt. We keken met ons drieen verbaasd om on sheen en Christoffer kreeg het volgens mij al een beetje benauwd. Nergens was Vladimir te bekennen. Toen we een stukje terug zwommen zagen we aan de oppervlakte een duiker spartelen. Dit bleek Vladimir en hij was gevaarlijk ineens naar de oppervlakte gegaan. Later zei hij dat hij niet wist hoe het kon en hij gaf de schuld aan kapot equipment. Jaja Vladimir dat heeft je buddy(Christoffer) vantevoren allemaal al gecheckt! (Bangkok Women Really Are Fellows, staat voor :BCD Weightbelt Releases Air Final-oke) Hij was waarschijnlijk weer in paniek geraakt. Een echte duikster was het niet bepaald. Affain. tijdens duik 4 hoefden we nog maar 2 skills te laten zien. Masker helemaal af en hoveren (op de zelfde diepte blijven zonder armen of benen te bewegen). En dit allemaal op 9/10/11 meter diepte. Het masker helemaal af was in het zwembad een echte hel gebleken. Door omhoog te kijken en uit te ademen door de neus zou de lucht het water verdrinken vanuit het masker. Maar in het zwembad ging dit gepaard met flink wat slokken zwembadwater, gehoest en geproest. Dit omdat je continu met je mond in en uitademd en dan ineens uit je neus moet uitademen. Dit terwijl je je ogen dicht hebt. Gelukkig ging het op 9 meter diepte ietsje beter, omdat ik nu gewoon zover inademde door mijn mond, dat ik niet meer kon inademen door mijn neus en dus wel moest uitademen. Na twee pogingen was mijn masker weer water vrij, en kreeg ik het “pico bello” teken en een hand : Perfect! En gelijk erna kreeg ik nog een hand zo van, je hebt alles gehaald! Hierna was ik best blij dat we die rot dingen gehad hadden en we alleen nog maar gingen fun diven. Tijdens deze duik zagen we o.a. : Orange Lined Triggerish, Scribbled Filefish, Boers Batfish en een Titan Triggerfish. We haalden tijdens deze duik 13,2m. Na in totaal 172min onder water te zijn geweest, mogen we ons Padi Open Water Divers noemen! Mijn angst om te duiken is nu grotendeels weg. Alleen in het begin van elke duik vind ik het kut, aangezien ik nogal veel moeite heb met mijn oren. De oordruk equalized bij mij maar moeilijk dus moest de rest even op mij wachten. Hoe dieper je gaat hoe groter de druk en hoe meer je moet equalizen. Goed, nu ik hier zo zit te typen heb ik weer zin om te gaan duiken. Dus uiteindelijk is het het allemaal toch waard geweest.
Die middag gingen we dus met de boot terug naar het vaste land. Vanuit daar gingen we met de slaaptrein terug naar Bangkok. Na een lange reis en 2 uur typen heb je dit verslag kunnen lezen. De 24e moeten we nogmaals het land uit zijn voor ons Thais Visum. Dit keer hebben we Laos op het programma staan. Tot die tijd, proberen we weer zoveel mogelijk buckets te verwerken!

Wederom bedankt voor jullie interesse en mijn excusses voor de typvouten ;)