Voorbereidingen

Beste lezers. Zoals jullie misschien wel gehoord hebben ga ik mijn afstudeerstage doen in Zuid Afrika. Een nieuw buitenland avontuur staat voor de deur!

Voordat ik de keuze maakte om in het buitenland mijn afstudeerstage te doen, was ik eigenlijk van plan om het lekker goedkoop te houden. Een stageplek in de buurt van mijn ouders zou het worden. Tot het moment dat Rinaldo aangaf toch even bij het International Office (IO) langs te gaan op school. Vooruit dacht ik, ik ga wel even mee. Het resultaat? Rinaldo gaat stage lopen in Rotterdam en ik ga stage lopen in Zuid-Afrika. Het was namelijk vanaf dat bezoekje aan het IO dat het weer begon te kriebelen om Nederland weer voor langere periode te verlaten. Mijn eerste interesses lagen in Latijns Amerika, maar omdat Spaans hier een vereiste is, (en mijn niveau Spaans net zo hoog is als het niveau Spaans van een bord boerenkool met worst) verlegde ik mijn interesse op den duur naar het Afrikaanse continent( ook dankzij Kristel’s verhalen over Uganda.) Al gauw kwam ik er achter dat een mediator mij zou moeten helpen bij het vinden een geschikte afstudeerplek.

Na me bij meerdere mediators aangemeld te hebben was het ‘Het Andere Reizen’ die twee interessante afstudeerplekken beschikbaar had. Na een Skype gesprek te hebben gehad met beide bedrijven bleef uiteindelijk eentje over. In Port Elizabeth ga ik 5 maanden bij ‘Khaya Volunteer Projects’ (www.khayavolunteer.com) mijn afstudeerstage doen. Maar ik zou natuurlijk mijzelf niet zijn, als ik hier niet een te gekke reis aan vooraf zou maken. Dus besloot ik om een roadtrip van een maand te gaan maken met François voorafgaand aan deze afstudeerstage. De roadtrip zal ons van Johannesburg (Joburg) Zuid-Afrika naar Mozambique, Zimbabwe, Botswana en weer naar Joburg brengen. De tocht zal zo’n 4500-5000 km lang zijn.

Voor mijn afstudeerstage heb ik natuurlijk een stagevisum aan moeten vragen, maar dit ging helaas niet zonder slag of stoot. Op de website van de Zuid-Afrikaanse ambassade las ik dat iedereen bij de ambassade langs moest komen om de benodigde visum papieren op te halen. Dus voor ik iets van mijn stagebedrijf hoorde ben ik met de trein naar Den Haag gegaan om dit aanvraag pakketje op te halen. De ambassade is alleen open op doordeweekse dagen van 09.00 tot 12.00 en omdat ik ook nog moest werken zorgde ik dat ik er om half 10 was. Ik was niet de enigste… De rij mensen stond tot in de deuropening en na een uur wachten was ik eindelijk aan de beurt, volgens mij, want een nummertje trekken kennen ze er niet. De meneer aan de balie (ja nu vertel ik het nog netjes) vroeg wat ik er kwam doen. Dus ik zei dat ik een stage visum aan wou vragen en gaf mijn paspoort af. Na 5 minuten kwam deze meneer terug aan de balie en vertelde mij dat ze boven de 24 jaar (ja ik ben de 24 net gepasseerd) geen stagevisum afgeven en dat ze me dus niet verder konden helpen. Mijn wereld stortte even een heel klein beetje in. Compleet overrompeld liep ik naar buiten. En nu? Mijn vliegtickets waren ondertussen al geboekt. Ik dacht:” ja, dan maak ik alleen die roadtrip en dan boek ik de terugvlucht om, het is niet anders.” Op de weg terug belde ik met Het Andere Reizen en zij belde gelijk naar mijn stagebedrijf. De volgende dag vertelde mijn stagebedrijf baas mij dat ik dan maar voor een vrijwilligerswerk visum moest gaan. Een andere mogelijkheid was een toeristenvisum on-arrival voor 90 dagen en dan ter plekke verlengen. Ik koos voor het vrijwilligerswerk visum (stomme keus) en ging de dag erna normaals naar Den Haag om dit aanvraag pakketje op te halen. Natuurlijk was het ook op die dag druk en toen ik eenmaal aan de beurt was kreeg ik het aanvraag pakketje dit keer wel mee, alleen nu begon de ellende pas… 1 A4tje vol met benodigdheden voor de visum aanvraag, onder andere: het aanvraagformulier (8 kantjes ofzo), retour vliegtickets , een V.O.G., een medische verklaring, een radiologisch rapport, een uitnodiging van het vrijwilligersbedrijf, bewijs van huisvesting, saldo overzicht, gecertificeerde rekeningafschriften van de afgelopen 3 maanden en 2 pasfoto’s. Eenmaal alles bij mekaar gesprokkeld vertrok ik weer richting Den Haag. Toen ik aan de beurt was leverde ik mijn pakket in. Natuurlijk had de meneer er van alles op aan te merken. Er mistte bv een kopie ID kaart van de eigenaar(stond niet op het A4tje), maar die had ik los bij dus die kon ik ook inleveren. Zo was mijn Saldo overzicht niet gecertificeerd (dit stond overigens niet aangegeven op het A4tje) en kon ik in Den Haag een Rabobank gaan zoeken. Gelukkig waren ze bij Rabobank Den Haag niet de moeilijkste en stempelden ze mijn print screen van mijn rekeningoverzicht meteen. Net op tijd (12.00 gaan ze dicht) was ik weer terug bij de ambassade om het complete zooitje weer in te leveren. Toen ik weer eenmaal aan de beurt was zei de flapdrol (ja nu werd ik een beetje moe van die vent) dat er op mijn saldo overzicht geen datum stond. Gelukkig was ik hem te slim af geweest en had ik de datum en tijd van de computer (rechts onderin) laten staan en hier wees ik hem op. Na een “Oja, ik zal er een pijl bij zetten” ging deze flapdrol weer bij de balie weg. Langs mij stonden ook mensen te wachten en ook hun waren zeer ontevreden over de handelswijze van deze ambassade. Sommigen waren al 3x terug geweest(vanuit Maastricht) omdat ze verkeerde en of ontbrekende papieren bij hadden en elke keer was er weer iets anders verkeerd wat de vorige keer goed was. Een meisje zei zelfs: “als ze het nu innemen, trakteer ik mezelf vanavond op Sushi.” Gelukkig was de flapdrol nu tevreden over mijn papieren en na €35 betaald te hebben kreeg ik te horen dat alles goed was en ik telefonisch bericht zou krijgen over toekenning (of niet) van mijn visum. Ik vertrok met een smile richting tram die mij naar Den Haag centraal zou brengen. Nog voor ik bij de tram stond te wachten werd ik gebeld door, jawel hoor, de flapdrol. Hij vertelde mij dat de uitnodigingsbrief niet goed genoeg was. Hier moest namelijk in vermeld staan wat voor vrijwilligerswerk ik precies ga doen. Gelukkig kreeg ik een mailadres waarnaar ik deze vernieuwde brief kon mailen. Ik zocht contact met de eigenaar van Khaya en deze regelde bijna meteen dat ik een vernieuwde brief kreeg. Nadat ik deze gemaild had kreeg ik een paar dagen later opnieuw een telefoontje van, jawel, de flapdrol. Ik moest bij een bepaalde Zuid-Afrikaanse verzekeringsmaatschappij een zorgverzekering afsluiten en hier een certificaat met duidelijke datums van sturen. Diezelfde dag (vrijdag) belde ik naar deze verzekeringsmaatschappij in Zuid-Afrika en daar vertelden ze mij dat ik me online kon aanmelden en daarna zou ik de factuur krijgen. Zodra ze dit geld zouden ontvangen zou ik het certificaat toegestuurd krijgen. Die maandag maakte ik het geld over en vrijdags belde ik of ze het geld ontvangen hadden. Na 5x te zijn doorverbonden of andere nummers te hebben geprobeerd kreeg ik eindelijk te persoon aan de lijn die kon zien of de betaling gelukt was. Ze zou me meteen het certificaat opsturen. Gelukkig voegde ze daad bij woord en kreeg ik het certificaat in mijn mailbox. Natuurlijk mailde ik dit meteen door naar de flapdrol. Vanaf dat moment was het afwachten. Een beetje spanning stond er nog wel op, de flapdrol had namelijk gezegd dat ze een maand rekenen voor het verwerken van de aanvraag. Toen ik het certificaat stuurde had ik nog maar 3 weken voor vertrek. Ongeduldig als ik ben, belde ik dinsdag of ze mijn certificaat in goede orde ontvangen hadden en hoe het ermee stond. De flapdrol vertelde mij dat een andere flapdrol ermee bezig was en hij kon niet aan hem vragen hoe het ermee stond, aangezien deze even van zijn plek was. Op dat moment kwam deze aanlopen en zei de flapdrol dat de andere flapdrol zei dat het certificaat in goede orde was ontvangen en de aanvraag in behandeling was.

De dag erna kreeg ik het verlossende telefoontje, mijn vrijwilligers visum was eindelijk toegekend.

Een week later werd het weer gratis reizen met mijn studenten OV en dus richting Den Haag om mijn paspoort met visum op te halen. Gelukkig is er voor ophalen een apart loket en ik was dan ook zo aan de beurt. Op het moment dat ik naar buiten liep dacht ik: YES, eindelijk, mijn visum! Mij zie je nooit meer terug, flapdrol…

Verder ben ik met François zo nu en dan wat dingetjes aan het uitzoeken voor onze roadtrip. De huurauto is geboekt bij Hertz (deze maatschappij omdat de meeste maatschappijen het niet toestaan om Mozambique in te gaan), de eerst duiktrip in Mozambique is ook vastgelegd en de blauwdruk van onze route is er. Om de kosten te drukken zullen we waarschijnlijk een tentje meenemen om zo nu en dan tussen de leeuwen in ons tentje te bivakkeren. Niets is te gek voor deze twee avonturiers!

Met nu nog een kleine 2 Nederlandse weken resterend is het aftellen voor mijn nieuwe avontuur begint. 30 Augustus 2016 vlieg ik met François naar Johannesburg. Ik zal proberen hier zo nu en dan in het Engels verslag van te doen. Dit om ook al mijn Internationale vrienden de mogelijkheid te geven deze te lezen.